Mówią, że noc poślubna to najpiękniejszy moment w życiu kobiety. Mnie samo wspomnienie tego wciąż przeszywa dreszcz.
Właśnie przebrałam się w suknię, wyczerpana po długim dniu. Śmiech na zewnątrz ucichł, pozostawiając jedynie wiatr przesączający się przez szpary. Spodziewałam się mojego męża, Davida. Zamiast tego drzwi otworzyły się z trzaskiem.
To była pani Lewis, wątła pokojówka. Wbiegła, zamknęła drzwi i wyszeptała drżąc:
„Chcesz żyć? Przebierz się i uciekaj – albo umrzesz przed świtem!”
Jej przerażenie nie pozostawiało cienia wątpliwości. Narzuciłam ubranie, poszłam za nią do ogrodu i uciekłam w noc.
Następnego ranka znalazłam ją przy kuchennym ogniu i padłam na kolana.
„Gdyby nie ty, już bym…”
Przerwała mi, podnosząc się.
„Nie klękaj. Jeśli ktokolwiek zobaczy, moje życie też nie będzie oszczędzone. Ale wiedz jedno: ten dom nie jest taki, jak myślisz”.
Powiedziała mi wszystko.
David, jedyny syn bogatej rodziny, stracił pierwszą żonę dwa lata wcześniej – oficjalnie w wyniku wypadku. Ale pani Lewis znała prawdę: po gwałtownej kłótni z Davidem i jego apodyktyczną matką, panią Harper, została uciszona na zawsze.
Pani Harper postrzegała synowe jako narzędzia – do rodzenia spadkobierców i przekazywania majątku. David, momentami czarujący, bez ostrzeżenia stawał się okrutny. Przed moim ślubem pani Lewis podsłuchała ich plan:
„Poślubić ją, odurzyć, upozorować samobójstwo. Tak jak poprzednio. Akcje będą nasze”.
Lód zalał moje żyły. Bez jej ostrzeżenia już bym odszedł.
