„Możemy wejść?” – zapytał Adam z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
Weszli razem, a Peter położył pudełeczko na stoliku kawowym, jakby ważyło 45 kilogramów.
Przez długi czas nikt się nie odzywał. Potem Peter odchrząknął.
„Widziałem pierścionek na dłoni Diane wczoraj wieczorem i dokładnie wiedziałem, co zrobiła” – powiedział z poważną, zazwyczaj radosną miną. „I się z tym nie zgadzałem. Dzwoniłem do Adama dziś rano”.
Adam zacisnął szczękę. „Tata powiedział mi wszystko. Czemu nic nie powiedziałaś, Mio?”
Spojrzałam na swoje dłonie. „Nie chciałam sprawiać kłopotów. Sprawiła, że poczułam się… jakbym na to nie zasługiwała”.
„To niedorzeczne” – powiedział Adam, podnosząc głos. „Dałem ci ten pierścionek, bo cię kocham. Jest twój”.
Peter skinął głową. „Po tym, jak oboje wyszliście, skonfrontowałem się z Diane. Przyznała, że cię przyparła do muru i zmusiła do oddania pierścionka”. Jego twarz posmutniała. „Uważała, że nie powinnaś mieć czegoś tak „cennego”, biorąc pod uwagę, skąd pochodzisz”.
„Pasuje do ciebie” – powiedziała po długiej pauzie.
Nie odpowiedziałam.
Westchnęła i odłożyła nożyczki. „Myliłam się, Mio. To, co zrobiłam, było… niewybaczalne”.
„To dlaczego to zrobiłaś?”
Opadła jej na ramiona. „Bo byłam samolubna. Bo myślałam, że ten pierścionek należy do naszej rodziny i…” – przerwała, wyglądając na zawstydzoną.
„A ty nie uważałaś, że jestem rodziną” – dokończyłam.
Skinęła głową, a w jej oczach pojawiły się łzy. „Myliłam się. Peter nie odzywał się do mnie porządnie od dwóch tygodni, a Adam… cóż, to, jak na mnie patrzył, kiedy się dowiedział…” Pokręciła głową. „Nie oczekuję, że wybaczysz mi od razu. Może nigdy. Ale przepraszam”.
Przyglądałam się jego twarzy, szukając śladu nieszczerości. „Nie oddam ci pierścionka”.
Roześmiała się, a w jej oczach pojawiły się łzy. „Nie jestem va
Planuję cię o to zapytać. Ona jest twoja, szczerze”. Zawahała się na chwilę, po czym dodała: „I twoje miejsce w tej rodzinie też”.
Podczas kolacji napięcie stopniowo opadło. Diane wyraźnie starała się włączyć mnie do rozmowy, zadając pytania o moją pracę i rodziców. Później, gdy pomagałyśmy sprzątać ze stołu, usiadła obok mnie.
„Pomyślałam” – powiedziała tak cicho, że tylko ja ją słyszałam – „może kiedyś zechcesz zobaczyć więcej rodzinnych pamiątek. Jest tam piękny naszyjnik, który będzie pięknie wyglądał w twoich oczach”.
Uniosłam brwi ze zdziwienia. „Może kiedyś”. Kiedy oboje będziemy pamiętać.”
Skinęła głową, rozumiejąc granicę, którą wyznaczyłam. „Kiedy będziesz gotowa”.
Diane nie spojrzała na mój pierścionek od tamtej nocy. A Peter stał się moim ulubionym szwagrem.
W zeszłym tygodniu dał mi stary album ze zdjęciami, pełen zdjęć z dzieciństwa Adama i zdjęć kobiecych pierścionków z historii rodziny.
„Dla twoich dzieci kiedyś” – powiedział z mrugnięciem oka. „Żeby wiedziały, skąd pochodzi”.
Dodałam własne zdjęcie do kolekcji: zbliżenie mojej dłoni trzymającej dłoń Adama, szafir odbijający światło.
Ten pierścionek jest mój. Nie dlatego, że ktoś był zainteresowany, że jestem godny, by go wyróżniać, ale dlatego, że kochał go moim. Tak jak miłość, a nie krew, tworzy rodzinę.
