„Zabierz go, błagam!” Kobieta niemal wcisnęła mi w ręce zniszczoną skórzaną walizkę i popchnęła chłopca w moją stronę.
„Co? Co? Nie znam cię…”
„Ma na imię Misza. Ma trzy i pół roku”. Kobieta złapała mnie za rękaw; kostki jej palców zbielały. „W walizce… jest wszystko, czego potrzebuje. Proszę go nie zostawiać!”
Chłopak przywarł do mojej nogi. Spojrzał na mnie swoimi wielkimi brązowymi oczami, potarganymi blond lokami i zadrapaniem na policzku.
„Nie mówisz serio!” Próbowałam się odsunąć, ale kobieta już popychała nas w stronę samochodu.
„Nie możesz tego tak po prostu zrobić! Policja, opieka społeczna…”
„Nie ma czasu na wyjaśnienia!” Jej głos drżał z rozpaczy. „Nie mam wyboru, rozumiesz?” Żadnego!
Grupa mieszkańców daczy złapała nas i wepchnęła do zatłoczonego wagonu. Odwróciłam się: kobieta wciąż stała na peronie, z dłońmi przyciśniętymi do twarzy. Łzy spływały jej po palcach.
„Mamo!” Misza ruszył w stronę drzwi, ale go zatrzymałam.
Pociąg ruszył. Kobieta stawała się coraz mniejsza, aż zniknęła w mroku.
W jakiś sposób usiedliśmy na ławce. Dziecko zwinęło się obok mnie i obwąchiwało mój rękaw. Walizka była wciśnięta w moje ramię; była ciężka. Co tam było, cegły?
„Ciociu, czy mama przyjdzie?”
Przyjdzie, maleńka. Na pewno przyjdzie.
Inni pasażerowie patrzyli na nich z ciekawością. Młoda kobieta z obcym dzieckiem i rozklekotaną walizką: niecodzienny widok, szczerze mówiąc.
Przez całą drogę myślałam: Co to za szaleństwo? Czy to żart? Ale jaki żart? Dziecko było prawdziwe, ciepłe i pachniało szamponem dla dzieci i ciasteczkami.
Piotr układał drewno na opał na podwórku. Kiedy zobaczył mnie z dzieckiem, zamarł, trzymając w dłoni kawałek drewna.
